منو
بر خلاف مفهوم لغوی محاربه که عموم نبرد و درگیری را شامل می گردد،شخص یا اشخاصی که با اقدامات مسلحانه که دارای سوء نیت یا قصد ترساندن مردم و محیط اطراف را دارند و این هدف آنها یعنی ترساندن مردم واقع گردد از نظر قانونی محارب شناخته شده و اقدامات مشارالیه را محاربه از دید حقوقی گویند(عنصر قانونی محاربه: ماده 279 قانون مجازات اسلامی). النهایه بین محاربه در مفهوم لغوی و قانونی رابطه عموم و خصوص مطلق برقرار است بدین مهفوم که هر نبرد و درگیری و نزاعی لزوما به معنای جرم محاربه نبوده حتی اگر چنین نزاع هایی مسلحانه هم باشند.
البته لازم به ذکر است مقنن در قوانین متعدد ذیل مباحث متنوعی همانند امنیتی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در قوانین تعزیرات اسلامی، مبارزه با مواد مخدر، تشدید مجازات مرتکبین اختلاس، ارتشاء و کلاهبرداری و همچنین قانون مجازات نیروهای مسلح و الخ تحت شرایطی که برای جرایمی خاص که دارای سوء نیت «همانند قصد مقابله با نظام، تضعیف نیروهای مسلح و …» هستند را تشدید نموده و آنها را در حکم محاربه آورده است هرچند در اغلب آن جرایم مرتکب جرم عملا اقدام مسلحانه ای نداشته و قصد و هدف ترساندن نیز که از عناصر حیاتی جرم محاربه است در آنها مفقود می باشد، که این اقدام از نقطه نظر حقوقدانان و فقها دارای ایراد بنایی بوده و مقبول اهل علم نیست. مع الوصف از نگاه قانونی جرم محاربه محدود به تعریف قانونی آن یعنی ماده 269 قانون م.ا نبوده و دارای دامنه و گستره بالاتری است و نتیجتا بین جرم محاربه و در حکمش با محاربه در مفهوم لغوی اش رابطه به شکل عموم و خصوص من وجه برقرار می گردد.
مستند تدوین جرم محاربه آیه 33 سوره مائده می باشد«انَما جزاءُ الذین یحاربون الله و رسوله و یسعون فی الارض فسادا ان یقتلوا او یصلبوا او تقطع ایدیهم و ارجلهم من خلاف او ینفوا من الارض ذالک لهم خِزی فی الدنیا و لهم فی الاخرت عذاب عظیم».
